Thursday, December 31, 2009

मनोगत २००९ चे


अगदी थोडाच वेळ राहिला. मग २०१० येऊन मला भोज्जा देईल. उद्यापासून आपण एक जुने कॅलंडर म्हणून भूतकाळ बनून भिंतीवर फडकत राहाणार. बरोब्बर वर्षापूर्वी ह्याच वेळी आपण २००८ ला भोज्जा देऊन कारभार आपल्या हाती घेतला होता. लोकं आपल्याबद्दल किती आशावादी होती. आज ही २०१० बद्दल सगळे आशावादी आहेत. तसे दरवर्षी असतात. भविष्याच्या कुशीत आपल्यासाठी काय दडलं आहे ह्याची उत्सुकता सगळ्यांनाच असते. तरीदेखील गेल्या वर्षीचा आशावाद काही वेगळाच होता. २००८ मध्ये आलेल्या आर्थिक मंदीमुळे जगभर नुसती वाताहात झालेली. बॅंका धडाधड बंद पडलेल्या. २००८ च्या उत्तरार्धात दिवससागणिक कंपन्या बंद पडून लोकांवर बेकारीची कुर्‍हाड कोसळत होती. शेअर मार्केट कोसळले होते. हे कमी की काय म्हणून २६/११ ला मुंबई बॉम्ब स्फोटांनी हादरली. आज २०१० च्या स्वागताला लोकांमध्ये उत्साह आहे. माझ्या स्वागताला देखील उत्साह होता पण कुठेतरी दुखाची आणि भीतीची किनार देखील होती. काहीश्या प्रतिकूल परिस्थितीतच माझे आगमन झालेले. परिस्थिती अशी चिघळलेली होती की त्यातून पूर्णपणे बाहेर पडणे मला एकट्याला शक्य नव्हते. २०१० ला देखील यात हातभार लावून परिस्थिती पूर्ववत आणण्यासाठी वेळ द्यावा लागेल.

माझ्या कारकिर्दीच्या सुरुवातीलादेखील सत्यम घोटाळ्याने आर्थिक जगताला आणखी एक जोरदार दणका दिला. हे असचं चालू राहाणारं की काय असं वाटत असतानाचं सुदैवाने काही काळाने सगळे सुरळीत झाले. मला आनंद ह्याच गोष्टींचा आहे की माझ्या कार्यकाळात २६/११ सारखा डाग नाही लागला. मला फार मोठ्या घटनांचा किंवा सुवर्ण क्षणांचा साक्षीदार होण्याचा बहुमान नाही मिळाला पण मी निदान २००८ सारख्या कटू आठवणी तरी सोडून नाही चाललो ह्याचं समाधान आहे. माझ्या कारकिर्दीत मंदीतून बर्‍यापैकी उभारी आली, शेअर मार्केट स्थिरावले, सोन्याने विक्रमी किंमत गाठली. मध्यमवर्गीय माणसाचे एके काळचे स्वप्न नॅनोच्या रूपात प्रत्यक्ष रस्त्यावर उतरले. परंतु दुष्काळ आणि महागाईने मात्र कहर केला. सर्वसामान्य माणसाच्या ताटातुन गरजेचे पदार्थ जवळपास गायब झाले. बाकी काही होवो न होवो मात्र २०१० मध्ये ही महागाई मात्र कमी होऊ दे. पाऊस पाणी वेळच्या वेळी पडू दे. माझ्या प्रमाणे २०१० वर सुका आणि ओला दुष्काळ पाहायची वेळ येऊ दे नको.

साधारण एखाद्या वर्ष भरात आंतरराष्ट्रीय, राजकीय, सामाजिक किंवा कलाक्रीडा क्षेत्रात जश्या बर्‍यावाईट घडामोडी घडतात तश्या माझ्या कारकिर्दीत देखील घडल्या. राज ठाकरेंचा गाजावाजा झाला तर अडवाणींसाठी मी म्हणजे कारकिर्दीचा शेवट. चित्रपट जगतात रहेमानने ऑस्कर जिंकून भारतीयांची मान उंचावली. सायना नेहवालसाठी मी सुखद ठरलो तरी टायगर वुड्समात्र माझी आठवण देखील काढणार नाही. क्रीडाक्षेत्रासाठी मात्र मी क्रांतिकारक ठरलो ऐवढ मात्र नक्की. भारताने क्रिकेटबरोबरच बॅडमिंटन, बॉक्सिंग या प्रकारात देखील जागतिक पातळीवर नेत्रदीपक कामगिरी केली. मला निरोप देता देता कसोटी क्रिकेटमध्ये अग्रमानांकन मिळवले. क्रीडाक्षेत्रातली हीच प्रगती उत्तरोत्तर वाढून २०१० मध्ये दिल्लीत होणारी कॉमनवेल्थ स्पर्धा व्यवस्थित पार पडो हीच सदिच्छा.

बाकी कित्येक वर्ष सरकार दरबारी खितपत पडलेले अनेक प्रश्न सालाबाद प्रमाणे मी जसे २००८ कडून उचलले तसेच २०१० च्या हवाली करणार. नुकताच तेलंगणाचा ताजा प्रश्नदेखील त्याच्याकडे सोपवून जाऊ. २००८ ने जाता जाता आपल्याकडे सोपवलेल्या कसाबला मात्र आपण पूर्ण १२ महिने पोसून शिक्षा न देता २०१० च्या हवाली करतोय ह्याचं वाईट वाटतं. त्याला शिक्षा झाली असती तर मी इतिहासात अमर झालो असतो. असो त्यात फार वाईट वाटून घेण्यासारखे नाही कारण भारतात तरी अतिरेक्यांच्या शिक्षा अंमलात आणलेल्या तारखा अंगावर मिरवण्याचे भाग्य अजुन कुणाला लाभलं नाही. २०१० ला तरी ते लाभावं असा आशावाद धरून आपण ही २०१० चं स्वागत करणार्‍या लोकांमध्ये सामील होऊ या.

Wednesday, December 30, 2009

हुश्श!!! माझापण टॅग...

सगळ्यांची टॅगा-टॅगी वाचून झाली होती. सगळे टॅगा-टॅगी करून मोकळे झाले होते. मला मात्र निमंत्रण मिळाले नव्हते. २४ तारखेला कोकणात जायचे होते. आठवणीतला नाताळ पोस्ट केले आणि प्रतिक्रियेमध्ये कांचनने तुला टॅगलय म्हणून सांगितले. ऑफीसमधले काम संपवून रात्रीची बस पकडायची होती. ऑफीसमधल्या लोकांची नजर चुकवून लिहायला सुरूवात केली पण कसलं काय? मनाप्रमाणे लिहिता येतं नव्हतं. म्हटलं जाऊ दे. आल्यावर पूर्ण करू. तर आज टॅगतोय. हा विषय शिळा झाला आत्ता पण काय करणार Better late than absent. आत्ता वाचा तुम्ही कारण शिक्षा आहे तुम्हाला, मला वेळेवर न टॅगण्याची :-)

1. Where is your cell phone?
पडला आहे बाजुला.

2. Your hairs?
हल्ली गळतात अशी भिती वाटते.

3. Your Mother?
माझ्या सगळ्यात जवळची व्यक्ति

4.Your Father?
माझा आदर्श

5. Your favorite food?
समुद्रात मिळणारे आणि शिजवून/तळून झाल्यावर ताटातून पोटात जाणारे काय पण.

6. Your dream last night?
मी झाडावर चढलो आहे. खुप वर आणि मला उतरता येत नाही ये. मला उंचीची भिती वाटते.

7. Your favorite drink?
कैरी पन्हे

8. Your Dream/Goal
काहीतरी हटके, एकदम ढासू करून दाखवायचे आहे. काय ते आत्ताच नाही सांगत.

9. What room you are in?
हॉल कम बेडरूम

10. Your hobby?
आत्ता पटकन सांगणे अवघड आहे पण पहिल्या पाचात खाणे, स्पोर्ट्स, वाचन, भटकणे आणि लोकांना हसवणे. वेळेनुसार क्रम बदलतो.

11. Your fear?
आपलं स्वप्न कधीच पूर्ण नाही झालं तर?

12. Where do you want to be in next 6 years?
अशा ठिकाणी जिथे मला दर आठ्वड्याला स्टेटस रिपोर्ट विचारणारे कुणी नसेल.

13. Where were you last night?
कोल्हापूर-बंगलोर बसमध्ये, हाइवे NH4 वर

14. Something you aren't diplomatic?
कुटुंबीय

15. Muffins?
Question out of syllabus.

16. Wish list item?
खुप आहेत... सुरुवात गर्ल-फ़्रेन्डपासुन करावी का? नको गर्लफ़्रेन्डला आयटम म्हणणे योग्य नाही. :-) असो सध्या विशलिस्टमध्ये नवीन ऑफर लेटर सर्वात वरती आहे. ते मिळालं की बाकी लिस्ट आपोआप वाढेल.

17. Where did you grow up?
रत्नागिरी

18. Last interesting thing you did?
ऑफीसमधून पळालो.

19. What are you wearing?
टी-शर्ट आणि शॉर्ट

20. Your TV?
स्पोर्ट्स, म्यूज़िक आणि बातम्या

21. Your pets?
नाही.

22. Friends?
मित्र परिवार खूप आहे पण निस्वार्थी असे ४ मित्र आणि ३ मैत्रिणी आहेत.

23. Your life?
खूप सारी आणि अपूर्ण स्वप्न. Dreams unlimited and incomplete....

24. Your mood?
नेहमीप्रमाणे आरामात.

25. Missing someone?
हो. कुणाला ते लिहीन कधीतरी पोस्ट मध्ये.

26. Vehicle?
पल्सर १५० आणि मारुती अल्टो

27. Something you aren't wearing?
चष्मा, कारण अजुन तरी लागला नाही...

28. Your favorite store?
क्रॉसवर्ड

29. Your favorite color?
क्रीम कलर

30. When was the last time you laughed?
दुपारी मित्राशी फोनवर बोलताना.

31. Last time you cried?
२६ डिसेंबर २००८ एक वर्ष होऊन गेलं.

32. Your best friend?
रोहन आणि माझा मावस भाऊ स्वप्निल

33. One place you go to over and over?
हॉटेल फिश् लँड (apart from Office and Toilet :-))

34. One person who mails me regularly?
बरेच आहेत.

35. Favorite place to eat?
हॉटेल फिश् लँड आणि शोरमा रोलसाठी कबाब मॅजिक.

बोअर झालातं ना? इलाज नाही ओ. मी विशूभाऊ आणि फोटोग्राफर पप्पूला टॅगतोय.

Wednesday, December 23, 2009

आठवणीतला नाताळ

गेल्या दिवाळीत अमेरिकेला गेलो होतो. जानेवारीपर्यंत तिकडेच मुक्काम होता त्यामुळे दिवाळी चुकली तरी नाताळची मज्जा अनुभवता आली. कॅलिफोर्नियाला पोहोचल्याबरोबर कॅब पकडून ऑफीस गाठलं. आयुष्यात पहिल्यांदाच परदेशात पाउल टाकलेले. तिकडे कसे होईल, लोकं कसे असतील, काम पूर्ण होईल की नाही असे असंख्य प्रश्न मनात होते. तिथे आगमनाची वर्दि देताच आतून साधारण साठीकडे झुकलेली अमेरिकन बाई हसत मुखाने माझ्या स्वागताला बाहेर आली. लिंडा जॉनसन. "हे सिद्धार्थ यु आर लुकिंग सो हॅंडसम" पहिलाच यॉर्कर, मी क्लीन बोल्ड. आजवरच्या आयुष्यात समस्त स्त्रीवर्गा कडून आलेली अशी ही पहिलीच प्रतिक्रिया. भारतातल्या मुलींचा सेन्स चांगला नाही ह्या वर अमेरिकेत आल्या आल्या शिक्का मोर्तब झाले. किंवा बहुतेक २४ तासाहून जास्त प्रवास केल्यानंतर (पूर्ण प्रवासात मी २० तास तरी झोप काढली) कदाचित आपण हॅंडसम दिसत असु असे वाटून गेले. अशी होती माझी लिंडाशी पहिली भेट.

ऑफीस मधून आपल्या गाडीतून ती मला माझ्या अपार्टमेंटला घेऊन गेली. तिथल्या ऑफीसमध्ये सगळ्या औपचारिक बाबी संपल्यानंतर आम्ही माझ्या अपार्टमेंट मध्ये गेलो. मस्त आलिशान २ बेडरूमची जागा. आत सगळ्या सोयी. तिथे गेल्यावर मला तिथला इलेक्ट्रिक गॅस, डिश वॉशर, वॉशिंग मशीन, हीटर आणि इतर सगळ्या गोष्टी कश्या वापरायच्या याच प्रात्यक्षिक दाखवलं. नंतर मला पोटापाण्याच्या जरूरी वस्तू घेऊन देण्यासाठी डिपार्टमेंटल स्टोरला घेऊन गेली. जाता जाता कुठे कसं जायचं, रस्त्याने किंवा पार्किंगमध्ये चालताना कुठले नियम पाळायाचे हे सगळं समजावून झालं. एव्हाना नवखेपणाची भावना आणि इथे आपलं कसं होणार ही भीती कुठल्या कुठे पळून गेली होती. तासाभारातच मी देखील आपण लिंडाला गेली अनेक वर्षे ओळखतो इतका comfortable झालो. दुसर्‍या दिवशी देखील ऑफीसमध्ये ती ज्या प्रकारे माझी सगळ्यांशी ओळख करून देत होती तेंव्हा मला क्षणभर असे वाटले की जणू ही मला माझ्या लहानपणापासून ओळखते.

आधी वाटलं की कदाचित आपण इथे नवे आहोत म्हणून आपल्याला कंफर्ट वाटण्यासाठी ही असे बोलत असेल. पण काही लोकंच अशी असतात की ते जसे वागतात तसे ते खरोखरच आहेत, उगाच आव आणत नाहीत हे कळून येते. लिंडा ही त्यातलीच एक होती. मला तरी असे लोकं फार कमी भेटले. नाहीतर आपल्याकडे HR मध्ये काम करणारी लोकं. जेव्हा तुम्ही एखादी कंपनी जॉइन करता तेंव्हा आणि पहिले काही दिवस नुसते गुळ, साखर, मैसूर-पाक(बंगलोरमध्ये) तोंडात ठेवूनच बोलत असतात. एकदा का तुमची नवखेपणाची एक्सपाइरी डेट संपली की मग तुम्ही फाट्यावर. हा असला अनुभव गाठिशी असल्याने ही बया देखील २ दिवसांनी आपल्या कामाशी काम ठेवून राहील असे वाटले. पण नाही. तिथल्या वास्तव्यामधील प्रत्येक दिवशी गुड मॉर्निंग बरोबरच माझ्या मूड किंवा कपड्यावर एखादी तरी टीपण्णी असायचीच. फार बरं वाटायचं. किती छोट्या छोट्या गोष्टी असतात ज्या आपल्याला किंवा दुसर्‍याला नकळत आनंद देऊन जातात.

सुरुवातीचे काही दिवस मी कॅबने ऑफीसला येत जात होतो. नंतर तिने माझ्यासाठी कार बुक केली. मग मला तिथल्या वाहतूकीच्या नियमांची सवय व्हावी म्हणून पुढचे २-३ दिवस रोज ती आणि मी लंच टाइममध्ये आणि ऑफीस सुटल्यावर ऑफीस ते अपार्टमेंट आणि आजूबाजूच्या भागात ड्राइविंग करण्यासाठी जात असु. मला तिथल्या वातावरणात व्यवस्थित कार चालवायला जमते ह्याची खात्री झाल्यानंतरच तिने मला एकट्याला कार चालवायची परवानगी दिली. खरं तर ती आमच्या ऑफीस मधली Senior Admin होती. आमच्या रहाण्याची बुकिंग करणे आणि दर आठवडा आमचे पे चेक देणे हे तिचे नेमुन दिलेले काम होते. ह्याव्यतिरिक्त आम्ही काय करतो किंवा आमचे कसे चालू आहे ह्याच्याशी तिला काही घेणे देणे नव्हते. पण तीने मला अडीअडचणीच्या वेळी गरज पडली तर तिच्या घरचा फोन नंबर, स्वत:चा मोबाइल नंबर असे सगळे नंबर देऊन ठेवले होते. माझ्यानंतर आठवड्याभरात भारतातून अजुन दोन जण तिकडे पोहोचले. त्यांना देखील हाच अनुभव आला. लिंडाशिवाय आमचे पान हलत नसे. आज जेवायला कुठे जाणार, कुठे काय छान मिळतं, कुठल्या रेस्तोरंट मध्ये काय मागवायचे? काय स्पाइसी, काय मीडियम स्पाइसी ऑर्डर करायचे हे सगळं सांगायची. आमच्या बरोबर यायला जमलं नाही तर रेस्तोरंटचा मॅप आणि काय मागवायचे ह्याची लिस्ट आम्हाला न मागता मिळत असे.

वीकेंडला तिच्या घरी हमखास बोलावणे असायचे. तिच्या घरी तिच्या नवर्‍याची ऑल्टन जॉनसनशी भेट झाली. तो लिंडापेक्षा ८-९ वर्षानी मोठा. दोघांचेही हे दुसरे लग्न होते. त्यांना एक मुलगा आणि एक मुलगी. मुलगी नर्स होती आणि एका डॉक्टराबरोबर लग्न करून नुयोर्क ला स्थायिक झालेली. मुलगा टेक्सासला एका मोठ्या कंपनीचा CEO होता. हे दोघे अधून मधून तिला भेटायला जायचे. उन्हाळी सुट्टीत, नाताळमध्ये मुलगा मुलगी नातवंडांना घेऊन यायचे. अमेरिकन संस्कृती प्रमाणे लिंडा आणि ऑल्टन एकटेच राहात होते. हेच कशाला आजही ऑल्टनची ९८ वर्षांची आई नेवाडा राज्यात एकटी रहाते हे ऐकून आम्हाला धक्काच बसला होता. पण अमेरिकेत हे अगदी कॉमन आहे.

लिंडा आणि ऑल्टनचं घरं म्हणजे आलिशान महालापेक्षा कमी नव्हतं. पूर्ण घरात गुबगुबीत गालीचा, सगळ्या अत्याधुनिक सुखसोयी, घराबाहेर स्विम्मिंग पूल. अनेक छान छान गोष्टींनी सारे घर भरलेलं होतं. गर्भश्रीमंत म्हटलं तर वावगं ठरणार नाही. ऑल्टन व्यवसायाने सिव्हील इंजिनीअर होता त्याच बरोबर त्याला फोटोग्राफीचा छंद देखील होता. त्यामुळे सहाजिकच सारं घर फोटो फ्रेमनी भरलेलं होतं. आमच्या ऑफीसच्या कुठल्याही पार्टीमध्ये ऑल्टन कॅमेरामन म्हणून यायचा. त्याला पूर्ण ऑफीस ओळखायचे. लिंडा आणि ऑल्टन पूर्ण परिवाराबरोबर जवळपास पूर्ण अमेरिका आणि युरोपचा काही भाग फिरलेले. तरुणपणी ऑल्टनचं स्वत:चं चक्क २ सीटचं छोटसं विमान होतं. आत्ता बोला. लिंडा देखील स्वत: स्काइ डाइविंग करायची. या वयातही ती आम्हाला स्काइ डाइविंगला घेऊन गेली होती. माझी तर विमानातून उडी मारताना नुसती बोबडी वळली होती. पण तो अनुभव आयुष्यातला एक अविस्मरणीय अनुभव होता. Admin म्हणून काम करण्यापुर्वी लिंडा स्विमिंग ट्रेनर होती. एप्रिल-मेमध्ये पुन्हा अमेरिकेत जाणं झालं तेंव्हा वीकेंडला आम्ही त्यांच्या घरी स्विमिंगपूलमध्ये पडिक असायचो. आम्ही नदीत आणि समुद्रात पोहलेली माणसं. मग पोहताना तू किती आवाज करतोस, तुझे स्ट्रोक कसे चुकीचे आहेत अश्या प्रतिक्रिया यायच्या. तिने आम्हाला डाइविंग पॅडवरुन पाण्यात सूर मारायला देखील शिकवलं. त्याच दरम्यान त्यांच्या घरच्या बागेत एक बदक आपली पिल्ल घेऊन मुक्कामाला आलं होतं. काही दिवस स्विमिंग पूल बदकांसाठी राखीव होता. त्या पिल्लाना खाऊ घालण्यासाठी लिंडा जेवणाच्या सुट्टीत घरी जायची. दररोज आम्हाला त्या पिल्लाच्या गोष्टी ऐकायला मिळायाच्या. एके दिवशी पिल्ले मोठी झाल्यावर लिंडा आणि ऑल्टन त्या सगळ्या बदकाच्या कुटुंबाला जवळच्या मोठ्या तळ्यावर सोडून आले. पुढे काही दिवस रोज ती बदकांची पिल्ले कुठे दिसतात का हे पाहायला ती दोघं तळ्यावर जात होतीत. त्यांच्या घरी एक मांजर देखील होते. त्याचे देखील घरातीलच एका सदस्या प्रमाणे मजबूत लाड व्हायचे.

एवढं सगळं ऐश्वर्य, डामडौल असूनही लिंडा आणि ऑल्टनचा स्वभाव इतका आपुलकीचा होता की आम्हाला कधीही तिथे दबून गेल्या सारखे वाटले नाही. आम्ही तिथे अक्षरशः दंगा करायचो. लिंडा आणि ऑल्टनदेखील आमच्यात सामील असायचे. अधून मधून पाहुण्यांचाही राबता असायचा. त्यावेळी देखील आम्हाला आमंत्रण असायचे. कुठेही काहीही आडपडदा नाही, भेदभाव नाही. आम्ही देखील दरवेळी मस्तपैकी वाईन आणि केक घेऊन त्यांच्या घरी पोहचायचो. आम्हाला देखील काहीतरी नवीन चाखायला मिळायचे. त्या पदार्थांच्या पाककृतीबद्दल चर्चा व्हायच्या. सुट्टीत घरी आलेल्या नातवंडांचे आजी आजोबा जसे प्रेमाने लाड करतात तसेच काहीसे आमचे देखील लाड व्हायचे. आम्ही देखील त्यांना आपला कडक, ताजा, उकळी काढलेला कटिंग चहा पाजायचो. एकदा मुर्गी पण चाखवली. त्यांना तिखट लागली पण तरी देखील त्यांनी आवडीने खाल्ली. लिंडाच्या घरी गेल्यावर आणखी एक हमखास होणारी गोष्ट म्हणजे रमी क्यूबचा डाव. हा पत्त्यांप्रमाणेच एक खेळ आहे. नियम थोडे वेगळे आणि प्लास्टिकची कार्ड. लिंडा आणि ऑल्टन रोज हा खेळ खेळायचे (फोटोत दिसत आहे तो खेळ). आम्ही गेलो की आम्ही त्यांच्यात सामील व्हायचो. ऑल्टन असो वा आम्ही, रमी क्यूब मध्ये बहुतांशी लिंडा जिंकायची. एरवी प्रेमळ आणि दुसर्‍यांसाठी मदतीला तयार असणारी लिंडा रमी क्यूबमध्ये मात्र सगळ्यांच्या विरुद्ध उभी ठाकायची. ऑल्टन लबाडी करण्यात माहीर होता. लिंडाला हरवण्यासाठी तो आम्हालाही वेगवेगळे गनिमी कावे सुचवायचा. पण लिंडाच्या बारीक नजरेतून काही सुटायाचे नाही.

राजकारणापासून ते Technology पर्यंत सगळ्या विषयावर गप्पा व्हायच्या. ऑल्टन आमच्या कामाची चौकशी करायचा, आम्ही कुठल्या प्रॉजेक्टवर, काय काम करतो ह्याची माहिती करून घ्यायचा. आम्हाला त्याची नवी जुनी उपकरणे दाखवायचा. कॅल्क्युलेटर नसताना ते जी स्केल वापरायचे (नाव विसरलो मी) ती ते कशी वापरायचे आणि त्यातून अचूक मोजमाप कसे काढायचे अश्या गप्पा रंगायच्या. त्यांना भारताबद्दल खूप आकर्षण होते. खूप प्रश्न विचारायचे. मला गर्लफ्रेंड नाही याचे लिंडाला आश्चर्य वाटायचे. :-( तुम्ही लोकं एकमेकाला ओळखत नसताना (अरेंज) मॅरेज कसे करता असा साधा प्रश्न तिला नेहमी पडे. "Look at us. I dated with Alton for 3 years then only we decided to get married. Sid you should go for love marriage." मी आपला एक उसासा सोडून गप्प.

नाताळच्या आदल्या दिवशी आम्हाला लिंडाच्या घरी ख्रिसमस पार्टीसाठी खास आमंत्रण होते. लिंडाने सगळ्यांना ख्रिसमसची काही ना काही भेटवस्तू दिली. रात्री उशिरापर्यंत आम्ही रमी क्यूब खेळलो. त्यानंतर लिंडाने ख्रिसमसची रोषणाई दाखवण्यासाठी आम्हाला त्यांच्या भागात फिरवून आणले. फार मज्जा आली. ऑल्टन आणि लिंडा म्हणजे आमच्यासाठी संताबाबाच झाले होते. न मागता आमच्या पोतडीत त्यांनी भरभरून आनंदाचे क्षण टाकले.

दोन्ही वेळा भारतात परत येताना लिंडा आणि ऑल्टनचा निरोप घेणे जड गेले. कोण कुठली सातासमुद्रापारची माणसं, पण मनात घर करून आहेत आणि रहातील ही आणि त्यांच्याबरोबर साजरा केलेला ख्रिसमस देखील...

Tuesday, December 8, 2009

माझा अर्जुन झालाय!!!


व. पु. काळ्यांचे एक पुस्तक आहे "आपण सारे अर्जुन". कुरुक्षेत्रावर समोर आपलीच भावंडे, सगेसोयरे आणि गुरू ह्या सर्वांना पाहून अर्जुनाची द्विधा अवस्था झाली होती. त्यांच्यावर शस्त्र उगारावं की रणभूमी सोडून मागे फिरावं असा प्रश्न त्याला पडला. प्रश्न देखील तितकाच गहन होता त्यामुळे तसे होणे सहाजिकच होते. अर्जुनानंतर इतका गहन प्रश्न बाळासाहेबांसमोर उभा ठाकला असेल, फक्त इथे त्यांना गीता सांगणारा कुणी कृष्ण नाही लाभला. हे झालं मोठ्या लोकंबाबत. आपल्यासारख्या सामान्य लोकांचादेखील दैनंदिन आयुष्यात अनेकदा अर्जुन होतोच.

आज हे सगळं आठवण्याचं कारण म्हणजे सध्या माझा गेम झालाय. पूर्णपणे अर्जुन झालाय. फक्त माझी लढाई ही अर्जूनाप्रमाणे कुणा आप्त् स्वकियांबरोबर नसून स्वत:बरोबर आहे. हे करू की ते करू ह्यात मी अडकून पडलो आहे. सध्या काहीतरी बकवास काम करतो आहे. ऑफीसमध्ये कामात मन लागत नाही तरी केवळ डेडलाइन पूर्ण करण्यासाठी उशिरापर्यंत पडिक राहायचे. बर जास्त वेळ थांबून काम होईलच ह्याची खात्री नाही तरी देखील वेळेवर घरी जाणे नाही. घरी जाव की काम करत ऑफीस मध्ये बसावं ह्यात माझा रोज अर्जुन होतो. आहे त्या जॉबचा कंटाळा आलाय पण जॉब बदलून देखील परिस्थिती बदलेलं का हा विचार पुन्हा माझा अर्जुन करून टाकतो. असे बरेच प्रश्न आहेत ज्यात माझा अर्जुन होतो. काही न करता शरीर साथ देतय म्हणून धाप लागेपर्यंत देशा विदेशातल्या माणसांबरोबर कुठल्यातरी Technology च्या मागे धावत राहावं की शांत पणे गावी जाऊन आहे त्यात समाधान मानून घरच्यांबरोबर रहावं? ह्या while(1)मध्ये loop पळणार्‍या रॅट रेस मधून आपण कधी तरी बाहेर फेकले जाणार हे माहिती असून देखील त्या दिवसाची वाट पहात राहावी की स्वत:हून त्यातून बाहेर यावं? नवीन Skills शिकून, Domain बदलून Job profile जास्त flexible बनवावं की आहे त्याच domain मध्ये अनुभव वाढवून comfort zone मध्ये राहावं? मी कायम IT मध्ये काम करेन असं मला स्वत:ला तरी वाटतं नाही पण IT नाही तर नक्की करायचं काय हे अजुन मलाच माहिती नाही. IT मध्ये रहायच तर मग काही वर्षे Onsite काम केलं पाहिजे असं एकीकडे वाटतं पण मग वर्ष-वर्ष बाहेर देखील राहायचं नाही. गौरी-गणपती, दसरा-दिवाळी, पाडवा आणि होळी हे आपल्या माणसात, आपल्या घरातच साजरे करायचे असतात. दर २-४ महिन्यांनी गावी जाऊन आपल्या माणसात राहायचं असतं. दोन्ही दगडावर पाय कसा ठेवायचा? बर भारतातच राहावं तर बंगलोर की पुणे? तसा विचार केला तर दोन्ही घरापासून दूरच. एका बाजूला बंगलोरमधलं जीवन पुण्यापेक्षा बरं वाटत पण तरी देखील आतून कुठेतरी पुण्याची ओढ लागते. महाराष्ट्रात राहाणार्‍या प्रत्येकाला मराठी बोलता आलं पाहिजे हे राज ठाकरेंचे विचार पटतात पण गेली काही वर्षे बंगलोरला राहून मी स्वत: मात्र कन्नड नाही शिकलो. का? कारण कन्नड नाही आलं तरी माझं इथे काहीच अडतं नाही. मग मी राज ठाकरेंच्या विचारांना पाठिंबा द्यावा की महाराष्ट्रात राहून मराठी न येणार्‍या अमराठी लोकांना? असो विषयांतर होतय पण काय करणार? वैयक्तिक गोष्टींबरोबरचं सामाजिक आणि राजकीय विचारांबाबत देखील माझा अर्जुन झालाय.

ShareThis